یا جبار
چقدر این سوال را از خود می پرسیدم که استاد امروز جوابش را داد:
از کجا بفهمیم که غرور نداریم؟ تکبر نداریم؟ تواضع داریم؟حرفی که می زنیم برای خود نیست؟!
استاد فرمود: حقیقت ظرف چیست؟ هر کس جوابی داد و پاسخ صحیح را استاد داد:
مظروف و یا جای خالی ظرف است
یعنی جای خالی ظرف که پر از مواد می شود مهم است و این یعنی هر چه فضای خالی ظرف بیشتر باشد آن فقرش بیشتر است.
ای بابا، من احساس میکنم از همه بیشتر می فهمم،من توانایی بیشتری دارم من راحت تر مسئله ها را حل میکنم، من باهوش ترم و من من من ...... با این من ها چه کنم؟ با این منابع غرورها چه کنم؟!
فرمود: یک لیوان و یک پارچ را در نظر بگیرید، کدام فقیر تراست ؟
گفتم : پارچ!
فرمود: حال یک منبع بزرگ را در نظر بگیرید، اگر این را توجه کنیم و بدانیم که هر چه رشد کنیم نیازمون بیشتر به خدا می شه و فقیرتر و نیازمندتر و بی چیزتر میشیم،در هر بعد که ظرفیت بیشتر بشود آن وقت فقیرتر می شویم یعنی هر چه فقیرتر= متواضع تر
و اینجاست که می بینیم مناجات مناجات خوان عالم حضرت امیرالمومنین را که می فرماید: من نیازمندترین نیامندها هستم به سوی تو !
آره داداش، این یعنی کسی می تونه بگه تواضعم بیشتره ، فقیرترم،که کامل تر باشد یعنی:
افقرالفقرا باید اکمل الکملا باشد
اگر در برابر دیگران من بیشتر از خدا گرفتم یعنی نیازمندترم
یادمون باشه ما خاکیم! یعنی زیر پاییم، اوست کریم هم برای اینکه هر روز به رومون بیاره فرموده که باید سربرابر خاک بگذاریم.
آری! کسی که با تواضع تر به روی خاک بیافتد خدا چنان بالایش می برد که همه کارهایش برعکس عالم می شود، خاکی که خوردنش برای همه حرام می شود ، مخصوص او شفا می شود و خوردنش استحباب.
چرا؟چون احدی مثل او سر بر خاک نگذاشت:
السلام علیک یا خدالتریب
خدایا، ظاهرا باید این دل زیاد بخیسد تا واقعا باور کنم چیزی نیستم، اگر بتوانم بقبولانم به خودم که کسی نیستم آن وقت....
خدایا، نگذار زمین بخورم!
***
امروز روز عجیبی بود! خیلی عجیب!