دیروز وقتی درجلسه، والدین فرزندانم! آمده بودند احساس شوق رو در اونها دیدم، البته شوقی که خروجی نگرانی اون ها بود!!!
نگرانی که به آینده برمیگردد و برگفته از رفتار جامعه امروزشان هست!
رفتارهایی که از باورها شکل میگرد و باورهایی که همه چیزها و رفتارها به آن مربوط میشود و سرنشئه گرفته ازاعتقادات است!
وقتی روایت وای بر فرزندان آخرالزمان رو از زبان حضرت رسول صلی الله علیه و آله برای آنها خواندم و وای گفتن پیغمبر را بر آنان،بهت و تعجب و درک واقعیت را در چشمنانشان میدیدم البته مادرها را زیر چشمی و گذری میدیدم ، چون اگر قرار بود این مادرهایی که یکسال است با بنده ارتباط دارند را بشناسم سوتی مادر محمد مهدی رو با مادر محمد رضا نمیدادم!!! وقتی گفتم شما مادر محمد رضا هستید و فهمیدم نه اشتباه کردم
خدا را شکر، چه خوب است این اشتباهات به خاطر یک مبنا!
به هر حال مانده بودند در واقعیتی که حقیقت داشت و آن این بود که شاید یکی از ضمیرهای مرجع صحبت رسول الله ص آنها باشند!
***
در آخر هم هر کدامشان حرفهایی داشتند و دغدغه هایی! یکی میگفت به بچه ها بگید دعوا نکنند، یکی میگفت محدود نشن، یکی ساعت کلاسها را ... یکی در زمان تحصیلشون، یکی راضی کردن پدر رو و .....
***
کل تجربه و دانش و تجربیاتم را جمع کنم و بگویم خلاصه میشود در این:
تربیت فرزندان ابزارش بازی است !
باید وقت بگذاریم برای این نکته اگر گذاشتیم دیگر از هیچ جا ، گله نداریم!
ولی خب ، کارمان، درسمان،کارهای جانبی مان و .... واجب تر است از این موضوع!
انگار نه انگار که یک امانتی از امام عصر عجل الله تحویل ماست و باید خوب تحویلش دهیم
همانطور که برای پدر شغلش مهم است، برای مادر خانه داری اش، برای محصل درسش، برای کودک و نوجوان هم بازی اش ، کارش هست و همانقدر اهمیت دارد!
خدایا ، اول و آخرش تو باید تربیتمان کنی ! کمکمان کن