فست فودِ پیشواز!

خدا رو شکر که پیشواز انتظار همه دوستانم دل را صد دله میکند، هوایی میکند، یکبار یاد گل زهرا سلام الله علیها، یک بار در پناه شاه خراسان می بردت، یک بار وارد حرم اربابت میکند، یکبار پای منبر ولی ات در حسینه امام خمینی می بردت، یک بار یاد جاماندن و آسمانی ها ...

راستی میتوانست این نباشد و این دلت را به کازینوها و .... ببرد آهنگ پیشواز رفیقم!

اینجاست که تفاوت قسمت و همت مشخص میشود، قطعا این قسمت نبوده که این رفقا نصیب ما شوند غیر از همت و این همت همانی است که فرمود لا اکراه فی الدین ولی اگر اومدی راه و رسمش هم همینه

بعضی ها فکر میکنند امر به معروف و نهی از منکر شاخ و دم دارد، ولی این هم خودش یک امر به معروفی است، وقتی میتوانی از زمان استفاده کنی وشعائر را هر چند در لحظاتی منتقل کند میشود اشاعه خوبی دیگر! بماند که این وسط بعضی ها سوء استفاده هم میکنند و کاسبی شان سکه است اما بلاخره به اندازه پول یک فست فودی که شاید چندبرابر هزینه ماهیانه یک پیشواز خوب و تاثیرگزارشود که نیست!

آری این یک فست فود معنوی است .....

یادم افتاد که جوابیه بنویسم بر یک سوالی که در همین محور بود ، آخه میگفت:

خدایی که ما رو آفریده چه نیازی داشته به عبادت ما، اصلا چرا گفته عبادتم رو کنید،بماند جوابش برای بعد!!!

این دعا رو نخواه!

استاد امروز یه حرفی زد اصلا شاخ در آوردم!

واقعا چرا فکر نکرده بودم روی این موضوع؟

میگفت یه وقت نکنه این دعا رو شما از خدا بخواهید:

خدایا راضیم به رضای تو!

بی بی میتونست دعا کنه و دعاش هم قطعا مستجاب بود ولی به قضای خدا راضی بود چون زهرا بود!

ارباب میتوانست کاری کند که دست احدی اصلا بلند نشود چه برسد به جسارت، ولی راضی بود به رضای خدا!

در کل اگر خواستی راضی به رضای اوست کریم باشی کلی باید ظرفیت داشته باشی!

فعلا تا همین جا تا یه کم فکر کنید تا بقیه اش رو مینوسم...

حالا چی بخواهیم هم باشه طلبتون ، یه کم فسفر خرج باید کرد!